Tüm Yazılar

Hiç otobüste sıkış tıkış giderken, ya da hastanede ameliyatta yakınını beklerken “Dur bir anda kalayım.” diyen birisini duydunuz mu? Varsa yoksa tatildeyken, gezerken tozarken. O zaman zaten zihin de size mutluluk duygusu veriyor niye uğraşıyorsunuz ki?

Banka, okul, devlet kurumları, hastane gibi yerlerde çalışmak durumunda olan bireyler, bu tür negatif duygulara/titreşimlere daha fazla maruz kalıyor. Auraların bu tür negatif yoğun ortamlarda etki altında kalmaması ya da o ortama ilk girdiği gibi çıkması belirli kişisel çalışmalarla  mümkündür. 

Sondan başlayalım… Çok net belirtmekte fayda var; kabulü, klasik bir kadercilik, pasif bir teslimiyet, hayırlısı, kısmet, nasip kelimelerinin ardına gizlenerek sorumluluk, çaba üstlenmeme ya da tahammül etmek, hayır diyememek, gönülsüz sabretmek gibi sıklıkla kotarmaya çalıştığımız haliyle ele aldığımızda halen kabulsüzlük kozamızın çok şık kılıflanmış paketinin içinde oluyoruz.

Kelimeleri insanlara benzetiyorum. Birbirlerinden bağımsız ve farklı olsalar bile yan yana durabiliyorlar. Evet, böyle durumlarda pek uyum olmuyor ama aykırı duruşlarıyla diğer cümlelerden ayrılıyorlar.

Mavi ile yeşilin koyun koyuna olduğu bir kıyıda uzaktan gördü babasını. Sırtı kendisine dönüktü ama uzun boylu, geniş omuzlu, dik ve kendinden emin duruşlu bu adamı nerede görse tanırdı.

Kurban; kelime olarak kurbiyet, yakınlık demektir. Burada yakınlık, Öz'e, Allah'a, gerçek kendine, benliğine erişmeye, beka bulmaya yakınlaşma manasındadır.

Atalarımızın zamanında kullandığı hangi erdemlerimizi hatırlayarak yeniden önümüze çıkan zor durumları aşarız? Popüler kültür gelip yerleşmeden önce atalarımız ne yapmış hatırlar mısın?

Halen çocuk kalmış yetişkinler olarak kapıları çalıp kaçıyoruz. Vurmayı az da olsa bilen var, vurmayı bilmek başka ama durmayı bilmek bambaşka demişler... Halen vurmayı bilmez, denge tutturamaz halde çoğu kez de kalabalıkların galeyanına gelip gidiyoruz kapı çalmaya. Kimin kapısını, neden çaldığımızı ise zaten hiç bilmiyoruz. Kör topal bir "heves" işte.