Tüm Yazılar

Kendi ışığımı yakmazsam, kendi rotamı belirlemezsem, yol almam mümkün olmayacaktı. Mutlu olmayı bir kişiye bağlarsam, o kişiyle birlikte mutluluk da yok olup gidecekti. Oysa kalıcı mutluluğun kendisi idim ben.

Günümüzde çoğu kimse tefekkür etmediğinden, kendini, yaşamı sorgulamadığından, sorgulamayı, düşünmeyi aklından bile geçiremediğinden, kendini bu bedenin yarattığı ben sanmakta, bu şekilde yaşamaktadır.

Size sorayım, çocuk koşarken kafasını vurduysa orada öylece duran masanın bu olayda suçu nedir? Hele ki masaya çarpan çocukken? Masayı döverek masaya suç atıp çocuğun egosunu şişirmek yerine, daha dikkatli olmalısın diye öğüt verilerek kendi yaşadığı olayın sorumluluğunun çocukta olduğu öğretilse daha iyi olmaz mıydı?

 İnsan hayatı boyunca belki yüzlerce geçitten geçer. Bu geçitlerden bazıları çok büyük kadersel dönemeçlerdir. (Evllilik, çocuk sahibi olma, piyango vurma, gerçek sevgiyi keşfetme vb.)

Ağaçta duran kuş, dalın kırılmasından hiç korkmaz. Onun güveni ağaca değil kendi kanatlarınadır. Charles Bukowski

Zihin berraklaştıkça farkındalık ve idrak artar, ruhun gelişim yolu daha da açılmış olur.

Topraklanma tüm canlılar için çok önemlidir. Toprak ana ve yer küreye üzerimizdeki negatif elektriği akıtmak, hem beden hem de ruh sağlığımız için çok önemli. Çünkü vücudumuzun tüm organlarının toprak ananın elektrik potansiyeli ile dengelenmesi ve tüm hücrelerin stabil hale gelmesi bu şekilde sağlanır.

Gönül  coğrafyasından silinmiş bir şehrim ben. Ne her biri mutluluğa çıkan yollarım,  ne de huzura sıfır evlerim var. Dağlarım,...

Canım hocam İsmail Bülbül'e.. Çok öğretmenim oldu çok da öğrendiğim, Ama böylesini öğreten tek, böylesini öğrendiğimse ilk, Sonu ise yok çünkü anladım ki son yok, sonsuz var, sonsuzluk var, hayat var, yaşam var..

Sizleri bir kaç düşünme sorusuyla baş başa bırakmak istiyorum. Aslında hepimiz kendi hayatımızın kahramanı değil miyiz?

Açmaya korktuğum bir kapının önünde duruyorum. Kalbimin sıkıştığını, yıllardır biriktirdiklerini kusmak istediğini hissediyorum. Açmalısın o kapıyı, yeter artık! diyordu isyankâr bir sesle. Ellerim titreyerek uzanıyor kapının koluna ve yavaşça aralıyorum.

Kelimeleri insanlara benzetiyorum. Birbirlerinden bağımsız ve farklı olsalar bile yan yana durabiliyorlar. Evet, böyle durumlarda pek uyum olmuyor ama aykırı duruşlarıyla diğer cümlelerden ayrılıyorlar.