Tüm Yazılar

İnsanlar, şartlar ve durumlarla empati, iyi niyet ve iletişim halinde olmak, onlara yardım edebilmek için belli bir ölçüde öncüldür; fakat bizim atladığımız hayati nokta; kimseye acıyarak, onların çaba ve sorumluluğunu üstlenerek, onların acı ya da mutluluklarıyla özdeşleşerek, beklentilerle, dünyanın, insanların, düzenin nasıl olması gerektiğine dair kendi kalıp, acı ya da mutluluklarımızı dayatarak, hele ki onların planlarına karışarak bir yerlere ilerlemeye çalışmamızdır.

Hesabınızda 86.400 TL olsun ve 10 TL’sini bir düzenbaza kaptırdınız diyelim. Ne yaparsınız? 10TL için 86.390 TL’yi heba eder miydiniz? ...

Hindular şimdiki yaşamda deneyimlenen olayların geçmiş yaşamların bir yansıması olduğuna inanıyor. Bu inanışı savunanlara göre; bir insan geçmişte ne yapmışsa, gelecekte onun sonuçlarıyla karşılaşacaktır. Yani iyilikten iyilik, kötülükten de kötülük çıkacaktır. Dolayısıyla insanın bugünkü durumu ve yaşadıkları, geçmişinin net bir sonucudur.

Bariyer, engel, sıkıntı, yük gibi negatif / olumsuz algılananın, pozitif / olumlu ya da nötr hale gelebilmesi, ancak aşkın bilincini bu boyutta da taşıyabilen bir bilinç düzeyi ile mümkündür.

Bir varmış, bir yokmuş diye başlar tüm hikayeler. Hayat da böyle değil midir? Bir var, bir yok işte. Bir saat, bir dakika önce düşündüğün...

‘‘ Sevgili aynadaki yansımam, bugüne kadar seni çok üzdüm.. Herkesi mutlu etmeye çalıştım.. Ailemi, arkadaşlarımı, iş çevremi, öğretmenlerimi ama seni görmezden geldim.. Sen bana her defasında ruhuma neyin iyi geleceğini fısıldadın; ama ben seni dinlemedim.. Senden tüm kalbimle özür dilerim..

Gandhi’nin de mükemmel biçimde sunduğu üzere; “Söylediklerinize dikkat edin düşüncelerinize dönüşür, düşüncelerinize dikkat edin duygularınıza dönüşür, duygularınıza dikkat edin, davranışlarınıza dönüşür, davranışlarınıza dikkat edin alışkanlıklarınıza dönüşür, alışkanlıklarınıza dikkat edin değerlerinize dönüşür, değerlerinize dikkat edin karakterinize dönüşür, karakterinize dikkat edin kaderinize dönüşür!”

“Unutmayın, nasıl ki su, bulunduğu kabın şeklini alıyorsa, içinizdeki yaşam ilkesi de düşüncelerinizin yapısının şeklini alır.” Joseph Murphy

Hiç otobüste sıkış tıkış giderken, ya da hastanede ameliyatta yakınını beklerken “Dur bir anda kalayım.” diyen birisini duydunuz mu? Varsa yoksa tatildeyken, gezerken tozarken. O zaman zaten zihin de size mutluluk duygusu veriyor niye uğraşıyorsunuz ki?

Sondan başlayalım… Çok net belirtmekte fayda var; kabulü, klasik bir kadercilik, pasif bir teslimiyet, hayırlısı, kısmet, nasip kelimelerinin ardına gizlenerek sorumluluk, çaba üstlenmeme ya da tahammül etmek, hayır diyememek, gönülsüz sabretmek gibi sıklıkla kotarmaya çalıştığımız haliyle ele aldığımızda halen kabulsüzlük kozamızın çok şık kılıflanmış paketinin içinde oluyoruz.

Halen çocuk kalmış yetişkinler olarak kapıları çalıp kaçıyoruz. Vurmayı az da olsa bilen var, vurmayı bilmek başka ama durmayı bilmek bambaşka demişler... Halen vurmayı bilmez, denge tutturamaz halde çoğu kez de kalabalıkların galeyanına gelip gidiyoruz kapı çalmaya. Kimin kapısını, neden çaldığımızı ise zaten hiç bilmiyoruz. Kör topal bir "heves" işte.

Ruhsallığın gereklerinden birinin hiçlik olduğunu hep duyardım. Duymak ayrı, duyduğunu anlamak ve idrak etmek apayrı… Bu anlamda en doğru cevabın içimden geldiğini gördüm. Soran da O, cevaplayan da O. İçimdeki de O.